آشنایی با نژاد های ایزانی قرقاول ها

قرقاول نژاد سبز

Green Pheasant

قرقاول نژاد سبز ( Green Pheasant ) با نام علمی (Phasianusversicolor) بومی کشور ژاپن است از این رو به آن قرقاول سبز ژاپنی نیز می گویند ، این قرقاول پرنده ملی کشور ژاپن محسوب می شود. این نژاد از ماکیان با نام قرقاول سبز کانادایی نیز شهرت دارند.

قرقاول نژاد طلایی زرد- لیمویی

Yellow Golden

قرقاول نژاد طلایی زرد (Yellow Golden) سویه تعقیر ژنتیکی یافته و جهش یافته از نژاد قرقاول طلایی چینی(بلژیکی) می باشد. این ماکیان را قرقاول لیمویی یا قرقاول لیمویی جنوب شرق آسیا نیز می گویند.

قرقاوول نژاد لیمویی در اواسط قرن بیستم توسط دانشمندی به نام پرفوسور جی جی پرورش و تکثیر یافت.

قرقاول نژاد طلایی( چینی ) بلژیکی

Golden Pheasant

قرقاول طلایی (Golden Pheasant) بومی مناطق جنوب شرق آسیا و کشور چین می باشد ، از اینرو این نژاد قرقاول را قرقاول جنوب شرق آسیا نیز می نامند. در بین مردم چین این ماکیان با نام مرغ طلایی شهرت دارند. نام علمی قرقاول نژاد طلایی چینی (Chrysolophuspictus) است. قرقاول طلایی بین عموم مردم با نام قرقاول بلژیکی نیز شهرت دارد.

قرقاول نژاد ریوز

Reeve’s Pheasant

یکی دیگر از انواع نژاد قرقاول Reeve’s Pheasant است که خواستگاه اصلی قرقاول نژاد ریوز ، کشور چین ، قسمتهای مرکزی کشور چین است و زیستگاه طبیعی آنها شامل مناطق و نواحی جنگلی و کوهستانی می باشد.

قرقاول نژاد لیدی آمهرت

Ladya mhersts pheasant

آخرین گونه از انواع نژاد قرقاول که در این بخش معرفی می کنیم لیدی آمهرت نام دارد ، لیدی آمهرت گونه ای از قرقاوول سانان و از راسته ماکیان به شمار می رود. نام علمی آن (chrysolophus amherstiae) است. این نژاد قرقاول بین مجموعه داران و فاروم های نگهداری قرقاول و پرندگان زینتی در سراسر جهان، گونه ای شناخته شده است.

آشنایی با انواع بیماری های قرقاول ها

قرقاول نیز همانند هر پرنده و جاندار دیگری می تواند دچار بیماری شود، شما را در این مقاله با انواع بیماری های قرقاول ها اشنا خواهیم ساخت. 

چند دسته از بیماریها بین قرقاول سانان مشترک می باشد که برحسب گونه، سن و محل زندگی، شیوع آن بین قرقاول ضعف و قوت می یابد که شامل :

ناهنجاری پنجه[۱۱] ، تورم کف پا[۱۲] ، سندروم بیماری آب آوردگی شکم[۱۳]، بوتولیسم، سل پرندگان[۱۴] ، اریزیپلاس، اسپیروکتوز[۱۵]، کوکسیدیوز، جرب، نیوکاسل، کریپتوکوکوزیس وآنفلوآنزا

کانی بالیسم[۱۶] (خودخوری)

در این ناهنجاری پرندگان به علت شدت نور زیاد، تراکم زیاد، تهویه نامناسب، کاهش پروتئین در خوراک، کمبود ویتامین، اسیدهای آمینه یا نمک در خوراک، گرسنگی طولانی مدت و غیره شروع به کندن پرهای همدیگر و در موارد پیشرفته شروع به خوردن همدیگر می کنند.

برای مبارزه با کانی بالیسم باید توجه پرندگان را به یکدیگر کم کنیم. از این رو باید نور سالن پرورش را آنقدر کم کنیم که پرندگان تنها بتوانند آبخوری و دانخوری را ببینند. همچنین می توانیم با آویزان کردن سبزی از دیوار یا سقف آنها را به خوردن سبزی مشغول کنیم و توجهشان را به همدیگر کم کنیم. در صورت مشاهده پرکنی باید از یک روش نوک چینی استفاده کنیم. نوک چینی باید در گله مورد پرورش به صورت هم زمان انجام شود.